Tuesday 20 December 2011

जिंगल बेल, जिंगल बेल...


डिसेंबर येतो तोच मुळी चैतन्य घेऊन... नवीन वर्षाच्या स्वागताचे प्लान्स ठरत असतात आणि त्या आधीच सगळ्या उत्साहाला चार चांद लावायला जिंगल बेलची गोड किणकिण घेऊन ख्रिसमस दाखल होतो! ख्रिसमस ट्री, रेनडीअर च्या  गाडीतून बर्फाची वाट तुडवत भेटायला येणारा लालचुटुक कपडे घातलेला गुबगुबीत सांताक्लॉज... त्याच्या पोतडीतल्या त्या मस्त मस्त गिफ्ट्स... हे कल्पनेतलं विश्व सुद्धा किती गोंडस!

ख्रिसमसचं लहानपणापासून मला अपार आकर्षण! मी लहान असताना शेजारी एक ख्रिश्चन कुटुंब राहायचं. आता इतक्या वर्षांनी खरं तर त्या घरातला एकही चेहरा मला आठवत नाही. पण त्यांच्या देव्हार्यातली मदर मेरी आणि जीझसची तसबीर आणि जपमाळ मात्र लख्ख आठवते. जीझसच्या चेहऱ्यावर दिसणारे कमालीचे गोड, शांत आणि सात्विक भाव... कदाचित त्यामुळेच मला सगळे देव सारखे वाटत असावेत... दिवाळीला जसे आपल्या घरातून लादू, चकल्या, चीवड्यांचे वास दरवळतात. ख्रिसमस आला की त्या घरातून केक्स आणि डोनटस बेक केल्याचा सुवास येई. ते घर आणि तो शेजार मागे पडून एवढी वर्ष झाली तरी ख्रिसमस इव्हला मला ते सगळं आठवतं! आमच्या कोकणात मालवण, वेंगुर्ले भागात भरपूर ख्रिश्चन कुटुंब राहतात. एका ख्रिसमस च्या सुट्टीत तिकडे गेले असताना तिथल्या घरांच्या अंगणात किंवा कौलांवर बांधलेले 'गोठे' पाहिल्याचं आठवतंय मला अजून... कारण जीझसचा जन्म गोठ्यात झाला होता!  आपण नाही का दिवाळीत किल्ले करत? आपल्या सगळ्या सण समारंभातली, त्यांच्या सेलिब्रेशन मधली ही साम्यस्थळ दिसायला लागली की खूप छान वाटतं मला! या सणांच्या आणि संस्कृतींच्या नव्याने प्रेमात पडावं असं वाटतं... आणि मग दिवाळी, ख्रिसमस, रमजान, बैसाखी, नवरोज या सगळ्यांकडे पाहण्याचा नजरिया एकदम स्वच्छ आणि अर्थपूर्ण होऊन जातो...


... आणि मग, दिवाळी इतक्याच उत्साहाने मी ख्रिसमसची वाट बघते! आजूबाजूची केकशॉप्स बेल्स आणि ख्रिसमस ट्रीजनी सजतात... रस्त्यावर सांताक्लॉजच्या टोप्या विकायला येतात... टीव्हीवर परदेशात सेलिब्रेट होणारा ख्रिसमस बघताना मला पण ख्रिसमस फिव्हर चढायला लागतो! मला पण तो ख्रिसमस तसंच सेलिब्रेट करायची इच्छा होते! चर्चमध्ये जावं, 'प्रेयर्स' ऐकाव्यात... आपल्याही घरी सांताक्लॉजने यावं, आपल्यासाठी गिफ्ट्सची पोतडी ठेऊन जावं... वगैरे वगैरे...


पण अजूनतरी हे सगळं 'स्वप्न' आहे! यावर्षीही हे सगळं असंच होईल... माझी मी उठून आर्चीज किंवा तत्सम गिफ्टशॉप मध्ये जाईन. एखादं ख्रिसमस कार्ड किंवा बेल घेईन... एखादी पेस्ट्री खाईन... माझ्याच विश्वात रमताना मनातल्या मनात अगदी असोशीने सांताक्लॉजची वाट बघेन... शेवटी झोपताना म्हणेन, ''यावर्षी नाही आलास, पण पुढच्या वर्षी तरी नक्की ये...'' आणि, मी डोळे मिटले, की 'जीझस' चा 'एन्जेल' बनून 'तो' येईल, माझा सांताक्लॉज... रेनडीअरच्या गाडीतून, बर्फाची वाट तुडवत, लालचुटुक कपडे ल्यालेला... माझ्या कपाळाला 'किस' करून तो ''God bless you my child ...!!!'' म्हणेल...


त्या एका क्षणासाठी मी अक्षरशः जीव ओवाळून टाकेन...!!! मेरी ख्रिसमस!!! 

Wednesday 7 December 2011

कॅलिग्राफीच्या निमित्ताने...

खूप वर्ष मनात असलेली एक इच्छा नुकतीच पूर्ण झाली.
जगप्रसिद्ध कॅलिग्राफीकार अच्युत पालव यांच्या कडून कॅलिग्राफी शिकण्याची... 
कॅलिग्राफी या प्रकाराशी ओळख नेमकी कधी झाली आठवत नाही.
पण, पाटी-पेन्सिलची साथ सुटली आणि हाती आलं ते शाई पेन!
पहिल्या भेटीतच 'शाई पेन' या भन्नाट गोष्टीच्या मी अक्षरशः प्रेमात पडले...
तेव्हा धरलेलं शाई पेनचं बोट अगदी शाळा सुटेपर्यंत सोडलं नाही... शाई पेन वापरलं की अक्षर छान येतं हे ऐकलं होतं. माझं अक्षर मुळातच बरं होतं, आपण शाई पेन वापरलं तर अक्षर सुंदर होईल म्हणून माझी शाई पेन वरची निष्ठा ढळली नाही.
तर असंच कधी तरी शाई पेन वापरताना त्याचं निब तुटणे हा प्रकार घडला... आणि त्या अद्भुत क्षणी हे निब कापून त्याचं टोक जाड करून लिहून पहावं हे डोक्यात आलं... तोच तो नेमका क्षण, ज्याने माझी कॅलीग्राफिशी ओळख करून दिली. त्या नंतर बाजारातून खंडीभर निब्स आणून विविध angle मध्ये त्यांना कापून वेगवगळ्या  टायीप मध्ये लिहिण्याचा छंद लागला...
शेवटी माझ्या मम्मीने कुठूनसा मला 'कॅलिग्राफी सेट' आणून दिला... ''कर काय उद्योग करतेस ते!!!''
आणि मला दिसेल ते सगळं कॅलिग्राफी मध्ये लिहिण्याचा नाद लागला...
अशातच कधी झी मराठी वर (तेव्हा ते अल्फा मराठी होतं...) पावसावरच्या गाण्यांवरचा 'नक्षत्रांचे देणे' पहात होते. एकाबाजूला पावसावरची गाणी सुरु असताना दुसर्या बाजूला एक कुणीतरी अवलिया एका मोठ्या कॅनव्हास वर त्या गाण्यांचे शब्द अशा पद्धतीने चितारत होता, जणू पाहताना वाटावं, त्या पावसाच्या सरी कॅनव्हास वरच कोसळताहेत... माझ्या तोंडून ''वा... सही!! हे काय आहे? कोण आहेत हे?'' वगैरे आनंदाचे चित्कार ऐकून पप्पांनी मला सांगितलं, ते अच्युत पालव आहेत... आणि ते जे करताहेत, त्याला 'कॅलिग्राफी' म्हणतात...
थोडक्यात, ''तू जे करतेस ते नव्हे...'' असं त्यांना सुचवायचं असावं... :)
पण, त्या क्षणीच माझ्या मनात आलं, ''अच्युत पालव... या माणसाकडून हे शिकायला मिळालं तर किती भारी...!!!''
माझी ती इच्छा एवढ्या वर्षांनी पूर्ण झाली!!
एम ए च्या अभ्यासानंतर पुन्हा एकदा 
वर्गात बसून 'शिकण्याचा' अनुभव घेतला. खरंच खूप मजा आली! पालव सरांनी स्वतः 'कॅलिग्राफी' साठी पेन हातात कसं धरायचं इथपासूनच सुरुवात केली.
तीन दिवस, रोज तीन तास शाळेत गेले... कैक वर्षांनी!
गृहपाठ केला. मी अटेंड केलं ते वर्क शॉप फक्त रोमन अक्षरांचं होतं, मला देवनागरी  पण शिकायचं आहे... ''देवनागरी साठीही वर्क शॉप घ्या'' असं म्हटल्यावर सरांनी, ''आधी हे पक्कं येउदे... तरंच त्या वर्क शॉप ला प्रवेश मिळेल..'' असं बजावलं!  त्यातला अधिकार मनोमन सुखावणारा होता...
आता जबाबदारी आहे. नेहमीच्या धबडग्यातून थोडं वेळ कॅलिग्राफी ला देणं खरंच केवढं छान आहे!
नवीन शिकण्याची प्रेरणा नेहमी आपल्याला जिवंत ठेवते, नाही...??
सध्या मी यादी करतीये. नवीन काय काय करायचंय, शिकायचंय...
ज्यातून नवीन आनंद मिळेल... अनुभव मिळतील... माणसं जोडली जातील.
आणि जगण्याची प्रक्रिया निरंतर सुरु राहील...